Со децении експерти истражуваат деца чии родители се караат пред нив – последиците се неизбежни и полоши отколку што мислите.
Тешко дека ќе најдете пар кој никогаш не се скарал.
Но, ако двајцата имаат деца и го прават тоа пред нив, дали се прашуваат како гледањето на мама и тато како си викаат и се навредуваат навистина се одразува на детето?
Професорот Гордон Харолд од Универзитетот во Сасекс вели дека е јасно што се случува дома влијае на долгорочното ментално здравје и развој на децата, но не е важен само односот родител-дете за кој многу се зборува.
Начинот на кој родителите се согласуваат меѓу себе, исто така, игра голема улога во добросостојбата на детето. Таа врска може да влијае на сè, од менталното здравје до подоцнежниот успех во училиштето и идните односи со другите.
Последици – од срцева слабост до депресија
Доброто е што во повеќето случаи расправијата нема многу негативни ефекти врз децата, но кога родителите викаат и се лутат еден на друг, кога се повлекуваат или не разговараат, може да настанат проблеми и тоа многу поголеми отколку што мислите.
Како дел од меѓународна студија, експерти набљудувале семејства неколку децении, а резултатите воопшто не се пријатни. Излегува дека децата кои веќе се изложени на родителски конфликти на возраст од шест месеци може да имаат зголемен пулс и одговор на хормонот на стрес.
Доенчињата, малите деца и адолесцентите може да покажат знаци на нарушен ран развој на мозокот, нарушувања на спиењето, анксиозност, депресија, нарушувања во однесувањето и други сериозни проблеми, сето тоа затоа што живеат во семејство полно со конфликти.
Слични ефекти се забележани кај децата кои се изложени на постојани, но помалку интензивни конфликти, во споредба со децата чии родители конструктивно разговараат и решаваат конфликти, пишува Би-Би-Си.
Расправијата за дете е полоша од разводот
Влијанието врз децата не е секогаш она што го очекуваме. На пример, често се верува дека разводот и родителите кои живеат одвоено се особено штетни за децата и имаат трајни последици. Но, излегува дека најголемата штета всушност ја предизвикуваат расправиите меѓу родителите, пред, за време и по разделбата, а не самиот развод.
Слично на тоа, често се претпоставува дека генетиката игра одлучувачка улога во тоа како децата реагираат на конфликт. И точно е дека гените се клучни за менталното здравје на детето. Но, домашната средина може да биде и многу значајна. Се почесто се зборува дека генетските ризици за лошото ментално здравје се зголемуваат поради лошите семејни односи.
Што значи сето ова за родителите?
Прво, важно е да се препознае дека е сосема нормално родителите да се расправаат или да не се согласуваат едни со други. Меѓутоа, кога родителите се впуштаат во чести, интензивни и нерешени конфликти меѓу себе, тоа има многу лошо влијание врз децата. Уште полошо е ако спорот е за децата, па децата се обвинуваат себеси за конфликтот меѓу мама и тато.
Овие можни негативни последици за детето се нарушувања на спиењето, нарушен ран развој на мозокот кај доенчињата, проблеми со анксиозноста и однесувањето кај децата од основно училиште, депресија, па дури и самоповредување кај постарите деца и адолесцентите.
Исто така, детето е лошо погодено ако родителите се однесуваат како двајца странци, без љубов и нормална комуникација, дури и ако не се караат. Истражувањата покажуваат дека овие лоши искуства од детството подоцна може да се пренесат од една генерација на друга. И тој циклус дефинитивно треба да се прекине.
Истражувањата покажуваат и дека децата на возраст од, на пример, две години забележуваат дека нешто не е во ред меѓу нивните родители, дури и ако тие се караат насамо. Тоа покренува прашања – дали конфликтот ќе ескалира, дали сите ќе бидат вовлечени во него, дали е ризик за стабилноста на семејството – што е особено грижа за малите деца. Ова лесно предизвикува страв кај децата дека поради тоа ќе им се влоши односот со родителите.
Истражувањата покажуваат и дека момчињата и девојчињата различно реагираат на расправиите на нивните родители – девојчињата се повеќе изложени на ризик од емоционални проблеми, а момчињата од проблеми во однесувањето.
Сето ова покажува дека поддршката на децата е важна, но дека фокусот не треба да се оддалечи ниту од родителите бидејќи тие често се клучни за се и дека, на пример, аргументите за кои можеби не се ни свесни можат да имаат несогледливи последици за детето.