Денеска се одбележува светскиот ден на мајчиниот јазик. По повод денот, ја споделува прекрасната поема од македонската авторка Лидија Димковска.
Мајчин јазик
Лидија Димковска
Се омажи многу млада. Со средовечен маж
кој ја чекаше да порасне за свадба.
Еден на друг си се појавуваа во соништата
уште кога таа беше дете, а тој господин со шапка.
Домашните ја одвраќаа,
но љубовта беше посилна.
Тоа не беше лош брак,
таа растеше, а тој се подмладуваше,
сѐ дури по неколку години не станаа врсници
со исти соништа и со исти желби.
Ученичката го достигна учителот.
Беше тоа верен маж,
секогаш покрај неа, во добро и зло,
понекогаш дури и во здодевно минување на времето.
Еден ден таа го прескокна плотот
во прегратката на нов, страстен љубовник
со латинско име.
Му ги узнаваше далгите на телото.
Го милуваше бесрамно, и дење и ноќе.
Не стануваше од постела без него.
Кога му ги научи тајните
наскоро ѝ здодеа и не можеше против себе –
па го прескокна плотот на неговиот имот.
Како на спасувачки душек
ја дочека нов, млад љубовник
со словенско потекло и двојно срце:
едно за телото, друго за душата.
Го љубеше посмирено, но без престан.
Со неговите дланки
си ги милуваше најскришните длапки.
Но кога тој заспиваше по зазбивтаните ноќи
таа прескокнуваше други плотови
фрлајќи се наврапито
во авантури со англиски благородници
и руски јуродиви,
во пијанства со француски поети
и јужнословенски бездомници.
Папсана заспиваше во утрата,
но не в постела туку крај вратичката на оградата
што се отвораше само однатре, а однадвор беше заклучена.
Мораше пак да го прескокне плотот
за да се врати кај последниот маж,
па кај претпоследниот,
и така со ред,
сѐ дури не стигне до првиот,
нејзиниот верен маж, нејзината прва љубов,
со кого беше заедно од дете,
кој заради неа стана помлад одошто беше.
„Немој да ми простиш“, му рече,
„зашто ништо нема да заборавам,
ниту да избришам,
и сѐ уште ќе копнеам по сите љубовници,
и понатаму прескокнувајќи плотови,
паметејќи ги страсните прегратки
и ненадејните разделби.
Само прифати ме повторно,
без лутина и без прашање,
зашто во твојата прегратка и да се умре – се живее.
Во останатите времето ми ползи низ прстите,
не ми дозволува да го фатам, да го поседувам,
а во тебе ти си јас, а јас сум ти.
Мојот оган е во твоето, а твојот оган
во моето огниште.
Повеќе си од човек, повеќе и од Бог.
Ти си мојот мајчин јазик“, му рече,
„на мојот ден – последната ноќ,
на мојот збор – крајната моќ“.
(„Црно на бело“, Или-Или, 2016)