Србите имаат избор: со Европа или под Европа. Ако ја изберат Европа, мора целосно да ја реформираат, да ја деполитизираат црквата, да се откажат од големосрпскиот воен проект, или ќе бидат демилитаризирани, денацизирани и окупирани од НАТО како што беше Германија некогаш за да бидат вклучени во Европа и северно-атлантскиот интеграциски процес.
Несомнено е дека германско-францускиот план, кој ја следи логиката на соживот на две Германии од времето на Студената војна, всушност е помирување на Европејците со идејата дека Србите не сакаат да се приклучат на Европа и дека тие не се способни да се реформираат, дека Србите се силно поврзани со општеството, идеологијата и руската држава и дека евентуално како заштитна мерка треба да се повлече гранична линија во Дрина што оди преку границата со Црна Гора, долж границата со Косово до затворање на патната оска што го поврзува Коридор 10 со Солун.
Додека Берлинскиот ѕид некогаш разделуваше две земји со различни идеологии, границата меѓу Косово и Србија ја претставува линијата на поделба меѓу православието и панславизмот со Западот. Како што 1/3 од германскиот народ остана на исток, така сега приближно 1/3 од српскиот народ ќе остане во областите контролирани од Западот, каде што на Косово бројот на Срби ќе биде помал, но идеолошките центри на Српскиот православен фундаментализам ќе останат во Косово, каде што некогаш биле изградени во златните времиња на средновековната империја, во окупираните земји.
Во меѓувреме, на политички фронт, европската понуда до Србија е: напуштете една фотелја, всушност руската, и држете се цврсто за европската, затоа што … почнуваме. Или со Русија, или со Европа, стои во понудата. Иако ова не изгледа како тешко решение за ниту една друга европска или балканска земја, српската елита не изгледа ентузијастичка за европската понуда. Тие ја доживуваат Русија како суперсила и како свој ангел чувар благодарение на кој во 1878 година добија автономија, додека руската идеја дека Европската унија ги брои последните години од своето постоење е бајка во која Српската академија на науките и уметностите заедно со Српската православна црква сакаат да веруваат. Не само што веруваат, туку и го промовираат со сите капацитети на пропагандниот апарат. Србите се чувствуваат опкружени од сите страни, додека во вистинска политичка смисла Србија е опкружена со Европа и НАТО од сите страни. Во последниве години, откако беа ослободени од руската и српската контрола, Црна Гора и Северна Македонија исто така се приклучија на НАТО, со што беше затворен железниот круг што го делеше источносрпското православие од византиското православие.
Овој чуден недостаток на ентузијазам за интеграција и соработка со Западот е всушност сосема разбирлив ако се земе предвид дека српската држава и општество почиваат на два идеолошки столба: средновековниот и агресивен концепт на Српската православна црква и панславизмот. Српската православна црква има за цел да биде идеолошки центар на Балканот, повторно да го победи „православието“, а Косово го замислува како свој „Ватикан“, како што рече српскиот патријарх кога беше спречен да влезе во Косово.
Она што останува нејасно е дали Европа и САД се откажуваат од Србија и ќе се обврзат привремено да ја неутрализираат со тоа што нема да ѝ дозволат да ги попречи напорите на Западот во Украина со отворање на втор фронт или дали сакаат да ја натераат веднаш да и сврти грб на Русија. со што се ризикува внатрешна експлозија на српскиот национализам затворен во тесни граници кои се неподносливи за него и претесни за целата енергија мобилизирана во последните три децении околу проектот Голема Србија, за повторна окупација на Босна, Црна Гора, Косово и делови на Македонија. Тешко е да се предвиди како тој гигантски воено-полициски апарат, кој во последните три децении војува со сите околни народи и држави, ќе експлодира во внатрешни конфликти, на територијата на поранешна и изолирана Србија.
Најлошото сценарио би било отпорот на последните фанатици кои, бегајќи од меѓународната правда за воени злосторства во поранешна Југославија, би се бореле до смрт против НАТО.
Француско-германскиот план, всушност, остана единствениот политички инструмент, по деструктивните српски напори за создавање континуирани кризи во Косово, Босна и Црна Гора, давајќи му енергија на отпорот преку митот за Косово. Одвојувањето и вклучувањето на Косово во меѓународните институции радикално ја менува позицијата на Србија и ги поттикнува неопходните реформи во Србија, ја врти Србија против себе, така што овој план останува последниот мирен обид на Западот да го одржи отворен европскиот пат за Србија и да и даде можност за реформи. Српското отфрлање на планот ја води Србија во изолација, која би завршила со нова капитулација на Србија, секако исклучувајќи ја опцијата Русија да победи во конфликтот во Украина.
Фадиљ Љепаја е колумнист, политички аналитичар и основач на Центарот за балкански студии, невладина организација која собира аналитичари кои се занимаваат со меѓуетнички и меѓурелигиски прашања. Во 1980-тите, Љепаја беше еден од водачите на „Народното движење за Република Косово“, а во 1990-тите беше младински функционер на ЛДК.
Ставовите искажани во рубриката „Колумни“ се лични ставови на авторите и не се автоматски и ставови на редакцијата на „Локално“. Одговорноста за изнесеното во нив е исклучиво на авторот.