Страстите околу победата против владините сили од страна на американско-курдските одреди во реонот на фабриката за преработка на нафта Ал-Исба на левиот брег на реката Еуфрат од 7 февруари почнаа да се влог во политичките интереси на големите сили.
Сериозни експерти, исто така, интервенираа, тврдејќи дека руските загуби се само 4-5 луѓе. Руското МО вели дека оваа акција, ја побудиле сириските бизнисмени од нафтениот бизнис, која не е усогласена со руското раководство во Сирија. Руските експерти, сепак, покренуваат низа алармантни прашања и не наведуваат на розова иднина на политичкиот хоризонт.
Ова е анализата на Андреј Ганџа за EADaily интернет издание. САД никогаш не ја криеле својата намера да си го вратат изгубеното влијание на Блискиот Исток и ги прават сите напори тоа да го сторат. Тие веќе во април 2016 година се доволно насочени кон РФ за да ја поделат Сирија со некоја “апсолутна линија”. (Џон Кери на состанокот со редакцијата на “Њујорк тајмс” на 22 април 2016 година).
Американците можеби тоа го имаат постигнато! Поминаа помалку од две години и таквата линија е пренесена долж реката Еуфрат. САД се заложија за Курдите и не направија грешка.
“Сириските демократски сили” (прво курдските сили за народна самоодбрана) го зедоа под контрола речиси целиот лев брег на Еуфрат (само два мали региона се под власта на ИД).
На десниот брег ситуацијата е сложена. Таму поголемиот дел од територијата е под контрола од Башар Асад, но на север се Курдите (Африн и Манбиџ), Турците се северно од Алепо, “Ал Каеда” е во Идлиб, “умерената опозиција” владее на југ со Ат-Танф, Сувејда. Дури и ИД контролира една област во Идлиб и сириската пустина.
Линијата на фронтот веќе се стабилизира. “Кланицата” крај Ал-Исба покажа дека за Башар Асад и неговите сојузници “нема земја источно од Еуфрат”. Што сепак ќе се случи со регионот Камшл (североисточно од Хасеке и на самата граница со Турција), бидејќи аеродромот во овој курдски град е под контролира од страна на силите на Асад? Руско-сириските сили не можат да се вратат на левиот брег на Еуфрат.
Пред сè, тие сè уште имаат многу незавршена работа во Идлиб. Второ, американско-курдската коалиција владее со Ракка и браната “Табка” на браната “Асад” со 12 кубни километри со вода.
Токму пуштената од портал вода на 6 јануари го потопи автомобилскиот мост крај Дејр ез-Зор, а да се форсира Еуфрат како цел за американските сили е вистинско самоубиство. По течението карј Дејр ез-Зор се наоѓа најголемиот нафтен регион (кластер) “Мејадин-Абу Кемал”. Ова се 18 нафтени полиња, вклучувајќи го и најголемиот дел од земјата Ел-Омар и Ат-Тенек.
Од нив 11 се наоѓаат на левиот брег на Еуфрат и токму заради нив владините сили настојувале да се прицврстат таму при освојувањето на Дейр ез-тешка работа. Сите локални медиуми нарекуваат одредот, поразен крај Ал-Исба, не “сириска војска”, а само “провладините сили”.
Единицата се состоеше од “платеници” (вклучувајќи ЧВК Вагнер), “Хантер” (волонтери од групата “ловци на ИД„) и “племенски” (борци од племенски бунтовници). Нападот беше насочен кон совладување на рафинеријата. И бидејќи “приватните” војници работат според во автономен режим и многу работи не се јасни.
Тоа се помошни трупи, а не кадровски поделби, тогаш нивниот напад односно загуба ќе биде сметан за гранично судир и за недвосмислен сигнал за Курдите- сојузници на САД дека за Асад зад Еуфрат нема ниту земја, ниту нафта. Сирискиот одговор на овој сигнал дојде следниот ден. Од почеток на операцијата “маслиново гранче” во Африн на 20 јануари турските воздухопловни сили ги бомбардираа Курдите непречено.
На 4 февруари, нападите на авијацијата практично престанаао. Во исто време се зборуваше за тајни преговори меѓу сириската влада и Курдите со цел да се постигне признавање на владеењето на Дамаск и откажување од идејата за “Сириски Курдистан”.
Тоа би било профитабилно за Анкара, бидејќи значи дека сириските власти ќе преземат ангажман за мировно преземање на границата со Турција. Неочекувано, инцидентот на Еуфрат се случи на 8-ми февруари. Уште на 9-ти февруари, турските воздухопловни сили продолжија со курдските удари во Африн. Во текот на неколку дена курдски единици од Рожава и Манбиџ беа пропуштани од владините позиции во провинцијата Алепо за Африн.Оваа кратка 4-дневна пракса беше веднаш прекината. Сосема неодамна изгледаше дека Сирија има шанса да го задржи интегритетот во сегашните предели, макар и во федеративна формат. Асад кон крајот на минатата година ја прогласи подготвеноста дури и да го промени уставот.
Повеќето партии во сирискиот Курдистан, исто така, ја поддржуваат федерализацијата. Турската операција во Африн дури можеше да ги9 обедини Сиријци и Курди, чија вкупна историска меморија ги задржа спомените за петвековното турско владеење.
Сега може да се претпостави дека ќе има воено чистење на енклавите – курдскиот во Африн и сирискиот околу авиобазата во Камшљ.
Најверојатно ќе започнат борби покрај Еуфрат – околу Рака каде Курдите контролираат парче земја на десниот брег и кое е во иритирачка близина на сирискиот нафтен кластер Ресафа.
Крај Дејр ез- Зора ситуацијата е спротивна – силите на Асад зазедоа парче од брегот во близина на наоѓалишта “Мејадин-Абу Кемал”. Курдите, пак, нема да страдаат од постоење на овој центар.
Денешните проблеми се толку драматични и итни дека само може да се бара одговор за прашањето “Како Курдите ќе реагираат после оваа нафтена авантура во услови на непријателски односи со Дамаск, откако од другата страна на границата е Ирак, чија проблеми исто така се поврзани со Курдите?”
Авторот на објавениот коментар за EADaily Андреј Ганджа прави две предвидувања за иднината: Збогум, за можност за “обединета Сирија”. Здраво, за првата курдско-сириска војна. Нека одат наопаку.