Во првите години на векот изгледаше како прагматичар. Но потоа со леснотија влезе во антизападен дискурс, придвижуван со референци на некои конзервативни руски мислители. Дали сега ќе даде рикверц, откако стана појдовна точка за сите  се “одврза” и конзервативците во светот?

Влегувајќи како претседател на Русија во пресрет на 2000-та година Владимир Путин декларира церемонијалност: “Јас сум против обновувањето во Русија на официјална државна идеологија од секаков вид” (“Русија на почетокот на новиот милениум”). Неговата цел е да се стабилизира една страна, силно погодена од економска и социјална криза, и да бидат заборавени раните од блиското минато. Тој се обидува да се помират “белата” и “црвена” меморија на земјата како мешавини симболите на царизмоти на Советскиот Сојуз. Оваа политика на хармонија  е очигледен идеолошки чин, бидејќи тоа води до спречување на слободните  критичари  на СССР. Избувливото  враќање на сталинизмот е денешниот доказ. Наместо да го гледа минатото во лицето, Путин предлага земјата да го погребе, за да продолжи напред.

Неговиот прв мандат, од 2000 -2004, е обележан со активности кои изгледаат прагматични (станува збор да се помогне на Русија да се приклучи на “стандардите” на Западот) и проевропскиот курс. Путин често го цитира Имануел Кант. Но, по 2004 година зборовите на претседателот се зацврстуваат. Тој присуствуваше на пристапувањето на Балтичките држави кон НАТО и Европската унија. Ги гледа поранешните сателити (Грузија, на крајот на 2003 година, Украина, на крајот на 2004 година) растресени од обоени револуции. Поранешниот службеник на КГБ Путин гледа во тоа исклучиво манипулации на американското разузнавање. До крајот на својот втор мандат – во 2008 година – во неговата позиција зазвучават антизападни ноти. Тој почнува и да ги цитира великаните  и искази на рускиот философ Иван Илин (1883-1954), кој ги  критикува европските демократии и мечтае за Русија со еден “водач”, кој “ќе  знае што треба да се направи”. Според Илин “водачот служи, наместо да прави кариера да води битка, наместо да се преправа да  го удир непријателот, наместо да изговара празни зборови да управува,  наместо да се продава на странци “(” Нашите задачи “). Еден длабок  портрет за човек кој се претвора во национален лидер. По епизодите “Медведев”, конзервативната  кривина  мораше да се чека третиот мандат на Владимир Путин, по епизоди со Медведев (2008-2012), за да бидат сведоци на оживување на руската идеологија. По 2012-та – година посветена на потчинување на опозиционерите, 2013 година е онаа на “конзервативната  кривина”. Путин го критикува “евроатлантиците, (кои) ги негираат етничките принципи и традиционалниот  идентитет: национална, културна, религиозна или дури сексуалноста.  Се води политика, која го става на едно ниво семејство со многу деца и истополовите партнерства, верата во Бога и вера во Ѓаволот. Ексцесите на политичката коректност водат до тоа дека сериозно се разгледува решавањето на партијата одржана со цел пропаганда на педофилијата. Луѓето во многу европски земји се срамат и плашат да зборуваат за својата верска припадност “… Тоа, го заклучува претседателот, може да доведе само до” демографска и морална криза “.

Сакал да  ја отелотворува борбата против овој тренд, тој повикува на “заштитата на традиционалните вредности” и резимира: “ова е конзервативна позиција”. Тој го цитира и антизападниот  мислител Константин Леонтиев (1831-1891), кој тврди дека Европа се соочува во опаѓање и се гордее со Обратното, “цвета комплексност” на Руската империја. И ако Русија ги потсетува своите христијански корени на Европа, која е во амнезија? Оваа позиција спаѓа во ушите на некои европски политичари.

“Рускиот пат” Вториот столб на путинизма, во традицијата на некои мислители славонофили (како Николај Данилевски (1822-1885), автор на класиците на Русија и Европа), се отелотворува во заштитата на “Рускиот пат” во културата и во политиката. Во март 2014 година, во одговор на украинската револуција, интерпретира од руските државни медиуми како фашистички “државен удар”, Кремљ  го анектира Кримскиот полуостров. Во голем говор во чест на настанот, на 18 март 2014 година Владимир Путин изјави: “Политиката за задржување на Русија, која се водеше во XVIII, XIX и XX век, продолжува и денес. Се се обидуваат да не турнат во аголот, бидејќи имаме независна позиција, бидејќи ја заштитуваме, бидејќи  ги  нарекуваме работите со вистинските имиња и не играме на лицемерие. Но се си има граници “. Јасно изразена реваншистичка програма И конечно, на 1 јануари 2015 година, евроазиската економска унија стапи во сила. Повторно со името на Евроазија, концепт на интелектуално движење од 20-тите години на XX век и многу на модата од 90-тите години, овој проект има за цел да се создаде единствен пазар од 180 милиони луѓе. Таа  ја обединува Русија, Казахстан, Белорусија, Ерменија, Киргистан и очекува другите земји од Централна Азија.

Идејата за заедница на континенталните земји, ривал на класифицирана како мртвородените Европа (ЕУ) и на доминантниот атлантизам, е затегната. И Путин го цитира Лев Гумилов, евроазист од дваесеттиот век. Конзерватизам против моралниот пад на Западот, заштита на “рускиот пат” против непријателските маневри во странство, афирмацијата на Евроазиски сила во противтежа на атлантската сфера – ова се вектори на новата идеологија на Кремљ кои се овластуваат цврсто од највисоките нивоа на државата. Тие се предаваат на високите функционери, објект се на семинари и телевизиски емисии. Во 2015 година, додека руската економија страда, овие идеолошки фрагменти се дизајнирани да создадат зафат. Очигледно е дека овие линкови  се новата руска филозофија – во нејзината најмногу антизападна дел, про воени и со научна претензија – имаат пред сè прагматичен карактер, и дека Путин не е претседателот -филозоф. Сепак, доказ за ефикасноста на овој идеолошки крпеница е неговото влијание , особено сега , и пред се глобално. Во Франција политичари и интелектуалци се пребројуваат  про- или контра. Дел од антиамерикански и антисистемното или конзервативното мислење се припознава во руската политика на силниот човек кој не пребура зборови.

Новата фаза беше постигната со интервенција во Сирија, проследена од говорот пред ОН со порадикален од било кога антизападен дух. Колку далеку ќе не однесе путинизмот? Тоа отсега е прашање кое не влијае само рускиот народ.

————–

Мајкл Елчаниноф, заменик-главен уредник на “Филозофи Магазин”. Текстот е објавен во “Хафингтон пост”.