Уметникот Рафаело Санти, кој боледувал од „еден вид коронавирус“, починал без да им каже на лекарите дека тајно ги посетувал своите љубовници за време на многу студените ноќи, а тоа довело до погрешна терапија, се вели во новата студија за мајсторот на италијанското ренесансно сликарство.
Популарен мит е дека славниот сликар, кој починал точно пред 500 години, починал во 1520 година на 37-годишна возраст од сифилис затоа што имал премногу љубовници.
Сепак, експертите сметаат дека Рафаело починал од друга инфекција. Треската на Рафаело во тоа време ја третирале најдобрите лекари во Рим, кои лично биле испратени од папата во страв дека ќе изгубат непроценлив уметник, изјави историчарот на медицината Микеле Аугусто Рива.
Италијанскиот сликар Џорџо Васари (1511-1574), кој пишувал за Рафаело, изјавил дека ренесансниот сликар не го известувал лекарот навреме дека „честопати излегувал на студени ноќи кога ги посетувал љубовниците“.
„Беше многу студено тој март и Рафаело веројатно добил пневмонија“, рече Рива.
Лекарите во тоа време, кои не знаеле за тие ноќни посети, утврдиле дека Рафаело има треска „поради вишок расположение во крвта“ и заради тоа му дале терапија со пијавици и пуштање крв. Таа терапија дополнително го ослабнала уметникот, процени Рива.
Историчарот на медицината додаде дека лекарите во тоа време биле свесни за опасностите од терапија со крвавење при лекување на заразни болести, но тие го третирале уметникот врз основа на погрешни информации.
Рива, кој ја напиша најновата студија за Рафаело, заедно со тројца други експерти од Универзитетот во Милано, рече дека грешката на докторот и грешката на пациентот кој не им кажал сè на лекарите, придонеле за раната смрт на уметникот.
Студијата наведува дека Рафаело починал од болест на белите дробови што е многу слична на денешниот вирус на корона.
Рафаело (1483-1520), кој заедно со Леонардо да Винчи и Микеланџело е најважниот претставник на ренесансата, остави ремек-дела на сликарството во 37 години од неговиот живот.
Меѓу нив има три фрески во Ватикан – „Училиште на Атина“, „Свети разговори“ и „Поетика“, големи слики „Мадона под крошна“ и „Лежејќи во гробот“, како и слики посветени на Богородица.
Тој се смета за извонреден портретист, а неговата техника била инспирација за другите сликари. Еден од најпознатите портрети е сликарството на ренесансниот писател и дипломат Балдасаре Кастиглионе.