Кадрите од немирите во македонскиот парламент го обиколија светот и сите сфатија дека таму има проблем, но каков е точно овој проблем, толкувањата се многу. А вистината е сосема едноставен.
На позадината на вековите судир на интереси меѓу Русија и Западот на Балканот, кој сега добива особено нестандардни димензии, се појави недквакваната со “патриотски” карта меѓу премиерот на Албанија, Еди Рама и лидерот на ВМРО-ДПМНЕ и поранешен премиер на Република Македонија Никола Груевски. Албанската “платформа”, која е стара колку и независната македонска држава, сега, под диригентска палка на Еди Рама, се појави со новичка облека. Преку неа, албанскиот премиер сака да си обезбеди победа на претстојните во јуни избори и евентуалниот втор мандат како шеф на владата. Во исто време, Никола Груевски, кој успеа да победи на парламентарните избори – 11 декември 2016 година едвај 51 пратенички места, при потребните барем 61, ја грабна албанската “Платформа” како појас за спасување за сопственото политичко преживување и ги разгори до хистерија “патриотските” чувства на своите гласачи против неа, за да предизвика повторни избори.
Со тенките лидерски квалитети на Зоран Заев, шефот на опозициската партија СДСМ, освои 49 мандати, стратегијата на Рама, наметната по еден непримерна моќ, јапостигна својата цел. Така се дојде до судирите кои предизвикаа секакви чудни коментари. ***
Постојано продлабочените организациски, структурни и финансиски проблеми на ЕУ и НАТО, ги засилуваат сомнежите кај елитите на земјите од Западен Балкан во нивната евроатлантска интеграција. Тоа е добредојдено за Русија, која само за последните неколку години го удвои своето присуство во медиумите и невладиниот сектор на Србија; се обиде да спречи внесувањето на Црна Гора во НАТО, како на денот на парламентарните избори во октомври 2016 година организира неуспешни обид за државен удар во таа земја; а несебично помага излез на Република Српска од Босна и Херцеговина.
Зборовите на рускиот министер за надворешни работи Сергеј Лавров, изречени во Белград во мај 2015 година, дека земањето на Македонија, Босна и Херцетовина и Црна Гора во НАТО е провокација кон Русија, денес се материјализираат преку конкретни активности. Платонски ветувања за членство во Европската унија и во НАТО, се повеќе бледнеат на позадината на моќното руско информациско, воена и идеолошка присуство на Балканот.
Ова, за возврат е допинг за албанскиот експанзионизмот во регионот.
Неодамна Хашим Тачи се закани дека ако европската перспектива на Косово продолжува да има имагинерен карактер Приштина ќе побара можност за обединување со Албанија. Овие негови зборови веднаш беа дополнети од изјавата на претседателот на општинскиот совет во Бујановац Јонуз Муслиу за пристапување на Прешевската долина кон Косово, а набргу потоа и градоначалникот на Дебар Ружди Латал, во телевизиското интервју изјави дека Дебар е предградие на Тирана.
Албанската демографска залетанпст добива се повеќе и политички димензии. Да се потсетиме на статистика дека во 1999 година, во Косово 50 отсто од населението беше под 30 годишна возраст. Тоа се факти и реалноста докажа дека “патриотски” хистерија, води само до еден единствен резултат – ерозија на политичката предвидливост и прагматизам.
*** Политичарите во Скопје, , и мнозинството од коментаторите во Софија, да не се прават дека за првпат слушаат за идеите на албанското обединување.
Без да го разгледуваме во детали случајот што не е излишно, ќе потсетиме дека поради противењето на Албанците во Македонија со новиот устав, усвоен на 16 ноември 1991 година, тие организираа свој одделен референдум за политичка и териториијална автономија – таканаречената Република Илирида.
Во октомври 1998 година под раководство на претседателот на Албанската академија на науките академик Ули Попа во Тирана беше изработена “Платформа за решавање на албанскиот национален прашање”. Во неа има посебна глава “Патот за решавање на албанското прашање во Република Македонија”, каде го читаме следново: “За да се запре натамошното продлабочување на внатрешната криза, која ја доживува сега Македонија, предизвикана од самата Македонија, како постојаност се занемаруваат правата на Албанците, аа постојат две опции за нејзино решавање:
а / или Албанците ќе се сметаат рамноправни како и македонските граѓани, и според тоа Македонија да се смета за нивна заедничка држава, според познатиот пример на Австро-Унгарија и
б / или Албанците да имаат право на една автономна област во рамките на Република Македонија. Само така ќе исчезне денешното третирање на Албанците како второстепени граѓани и ќе се укине дискриминацијата на буџетските фондови, нерамнотежата во судскиот систем, забраната на Тетовскиот универзитет, на нивното национално знаме, на употребата на албанскиот јазик во институциите и официјалните документи и т. н.
” И еден наслов на весникот “Дневник” – Скопје од 14 декември 2005 г .: “Џафери / Арбен Џафери – шеф на ДПА, веќе незаконски – б.а. / нуди Западна Македонија и Косово да се обединат со Албанија”.
Да не заборавиме уште дека на 13 јуни 1878 година, првиот ден на Берлинскиот конгрес, во име на создадената на 10 јуни с.г. во Призрен Албанска лига, Абдул Фрашери и Јани Вретена му врачуваат на Дизраели, шефот на англиската делегација Меморандум со кој се настојува да не се игнорира албанските интереси.
А што има ново во новата Платформа на Албанците од 7 јануари 2017 година дека така нагло рипнаа сите бранители на македонскиот државен и национален интегритет?
*** Кога се прикажуваат снимки од насилијата во Собрание на Р Македонија, во онаа незаборавна априлска вечер, на преден план секогаш се гледа окрвавена лице на Зоран Заев, фрлената како вреќа со компири зам.претседател на СДСМ Радмила Шеќеринска, но ниту еднаш не го видовме најмногу -сериозно малтретираниот и претепан човек. Тоа е градоначалникот на Струга и шеф на Албанскиот сојуз Зијдин Села. Тој беше намерно и испланирано претепан со особено омраза- зошто? Бидејќи фанатички до хистеричност од “македонските патриоти” беа запаметени неговите зборови дека нема македонска нација, дека таа е измислена и лажна.
Иако Села ги изрекол овие зборови, следејќи го интересот на Албанците во Македонија, во нив е запечатена и целата вистина за вештачката кисела, според рецептот на Новаковиќ, Коминтерновски и Титовост на сегашниот македонистичен идентитет. Како и младата интелигенција користењето на интернет и сите модерни средства за информации, сепак срамното молчење за вистината на дедовци и прадедовци, еден Албанец требаше да го покрене ова прашање и да предидзвика фанатизмот на агресивното незнаење во оваа држава.
*** Со Охридскиот договор од 13 август 2001 година Албанците во Македонија ги добија потребните права, во согласност со нормите кои се применуваат во сите демократски држави. Изборот на Албанец за претседател на Собрание не е преседан за Македонија.
Ако претседателот Ѓорге Иванов имаше малку самостојност и волја, тој требаше да му даде мандат на Заев и тогаш требаше да спречи секакви компликации. Тој не го стори тоа и го блокира демократскиот процес преку кој во Собрание требаше да биде воведен ред усогласен не на претензиите на Албанците во Македонија, режирани од Еди Рама и лојалноста кон Никола Груевски, туку соодветно на нивниот реален процент наспроти мноизинското население во Македонија.
Вештачко нафрлениот “патриотизам” и државничко размислување се две сосема различни работи.
…………………….
Иван Николов е новинар, публицист и издавач. Тој е главен уредник на списанието “Бугарија-Македонија” и директор на издавачката куќа “Свети Климент Охридски”. Иван Николов е еден од најголемите познавачи на балканските прашања, автор на бројни статии и книги на оваа тема. Неговиот анализа е напишан специјално за Агенција БГНЕС.