Барањата се високи. Според тестаментот на Алфред Нобел за во иднина една петтина од сезонските приходи во вид на процент од неговиот имот требало да се даде за тоа да биде награден оној кој “минатата година … повеќе од сите или 
најдобро од сите е придонесуваме за помирување на народите и распуштањето или намалувањето на редовната армија, а исто така и за спроведување и одржување на конгреси за мир “. Како резултат на тоа, несомнено најважната политичка награда во светот е : Нобеловата награда за мир.
Во 1901 година таа беше доделена за првпат и така поминаа 115 години од тогаш, наградата доби многу достојни луѓе, на пример борец за слобода Лех Валенса, основачи на Орденот за милосрдие мајка Тереза и активистка Ширин Ебади. 19 пати наградата не беше доделена – поради отсуство на соодветни кандидати или поради тоа што во екот на големи војни слична награда би била
цинична.
Уште почесто – 22 пати – требало да интервенираат меѓународни организации, бидејќи членовите на Нобеловиот комитет не можеле да се договорат за наградувањето на одредени лица.
Но, заедно со активистите за мир кои беа достојни за бонуси и восхит, имаше и лауреати кои не ја заслужија таа награда. И некои од нив следеа таква политика, што на подолг или пократок период наградата беше апсурдна. Еве ја листата на петте најнепогодни лауреати на Нобеловата награда за мир.
5. Барак Обама
Барак Обама не треба да биде одговорен за тоа да биде принуден да го освои петтото место на оваа листа. Во октомври 2009
година, Нобеловиот комитет ја објави својата одлука да му додели на 44-от претседател на САД “за неговте исклучителни
аспирации за зајакнување на меѓународната дипломатија и соработка меѓу народите”. Според зборовите на Комитетот, ретко е тоа што едно лице толку го привлече вниманието на целиот свет за толку високи очекувања за подобра иднина.
Во тоа време, Обама беше во претседателството само девет месеци. Самиот тој се однесуваше скептично кон наградата, но и
покрај тоа “совесно” ја усвои – како “стимул” за неговата активност на најважната политичка позиција во светот.
Патем, времето покажа дека Обама не успеа да ги оправда очекувањата. Тој не успеа да ги регулира големите воени конфликти и така се појавија нови епидемии на напнатост; за време на неговото управување, мирот на земјата стана значително помал. И, се разбира, како и секој американски претседател, Обама применуваше насилство во името на заштитата на својата земја, на пример преку нападите со беспилотни летала против терористи. Тоа што тој се покажа во листата на носителите на Нобеловата награда за мир, е поврзано не со него, туку со неверниците на одлука на Комитетот.
4. Михаил Горбачов
На 10 декември 1990 година во Осло првиот заменик-министер за надворешни работи на СССР ја освои Нобеловата награда за мир, со која беше награден шефот на советската држава и партија Михаил Горбачов – за неговиот придонес во развојот на мировниот процес во светот, а исто така и за обединување на Германија, која имаше мировен карактер.
Се разбира, добро заслужена награда.
Еден месец после тоа, тој поддржа обид за државен удар од страна на московските советски војници во Литванија, кој за 10 месеци се обиде да добие независност од СССР. 14 цивили загинаа во борбите во Вилнус. Така, Горбачов покажа приврзаност кон империјалистичките методи на угнетување, кои со децении го одредуваат животот во земјите од Источниот блок. Затоа тој е на четвртото место на листата на најнепогодни Нобелова награда за мир.
3. Ким Тие Чунг
Во времето кога во октомври 2000 година Нобеловиот комитет пресуди за наградата за мир на долгогодишниот опозиционен политичар Ким Тие Чунг, тој едвај од две и пол години ја вршеше претседателската функција во Јужна Кореја. Причината – поради “политика на соларна топлина” во односите со режимот на КНДР. Тоа претпоставуваше да биде поставено заа промената на патот за приближување (поим, тесно поврзана со Вили Брант, кој до денес е единствениот Германец – добитник на Нобеловата награда за мир).
Но, многу наскоро стана јасно дека Северна Кореја во никој случај не е заинтересирана за помирување. Таа го користи
слабеењето на притисокот, за да се развива своите проектили и нуклеарни бомби. Првиот обид со нуклеарно оружје од Северна Кореја беше извршен уште додека Ким Тие Чунг беше жив. Несомнено “политиката на сончева топлина” била произлегува од добри намери, но постигна спротивна цел: стабилноста во светот стана многу помала.
2. Јасер Арафат
Единствениот терорист кој ја доби Нобеловата награда за мир е Јасер Арафат. Таа му беше доделена во Осло во 1993 година со израелскиот премиер Јицак Рабин и министерот за надворешни работи, Шимон Перес. Од самиот почеток, имаше силна критика на одлуката, бидејќи Арафат, како шеф на Организацијата за ослободување на Палестина (ПЛО), индиректно и индиректно, е одговорен за бројни терористички дејства.
Останува нејасно дали сериозно бара примирје со Израел или сака да го искористи за да добие време. Во секој случај дури и пред Втората интифада на палестинските територии во 2000 година, тој одигра двоен натпревар. Властите на терористичките групи финансирани од Палестинската власт и, под раководство на Арафат, придонесоа за нови конфликти, наместо да ги ублажат.
1. Теодор Рузвелт
И, конечно,во повеќето несоодветни лауреат на Нобеловата награда за мир бил американскиот претседател Теодор Рузвелт (26-от претседател на САД). Во 1900 година тој бил избран за потпретседател на САД како херој од шпанско-американската војна, а по убиството на Вилијам Макинли тој го зазеде местото во Белата куќа. Рузвелт спроведувал империјалистичка надворешна политикаво согласност со духот на времето: тоа р цврсто остварување на интересите на САД. Неговиот слоган рекол: “Зборувајте меко и носете голем стап. Тогаш ќе се оддалечиш. ”
Овој метод му дозволи на Рузвелт да ја игра главна улога во преговорите за прекин на руско-јапонската војна во 1905-1906, за што ја доби Нобеловата награда за мир.
Тој остана верен на својотдух , па дури и силен агресивен, критикувајќи го 28-миот американски претседател Вудро Вилсон за неговата политика на неутралност за време на Првата светска војна.
Веројатно Рузвелт беше добар политичар-реалист, но воопшто не беше пример како личност која води мировна политика во центарот на државата и на светот.
———–
Свен Келерхоф, “Велт”