Вистинска вербална битка поведе последниве недели Грција против германската влада. Власта во Атина го обвинија германскиот министер за финансии за нарушување и нанесување на навреди, поради што дури испратија формална жалба до германското Министерство за надворешни работи преку својот амбасадор во Берлин. Германија одамна намерно е главен виновник за грчката беда и тонот против најсилната економија во Европа, кој најблаго речено, е недиалогичен.
Грчко-германската војна на зборови се води всушност од самиот почеток на кризата. Врвот се уште останува куклената претстава на Ангела Меркел во нацистичка униформа што демонстрантите ја запалија при една од нејзината посета во Атина. Тоа беше удар под крстот, кој Германците и до денес не и можат да им го простат. Сепак пред неколку дена германскиот Бундестаг гласа со рекордно мнозинство за продолжувањето на рокот за помош, доделена на Атина од еврозоната.
Причините за тоа се далеку не се само поради доброто срце и желба за солидарност од страна на Германците. Тие едноставно се уште се обидуваат да ги притиснат Грците да ги санираат своите финансии, за да има шанса некогаш барем делумно да уплатат долговите и да престанат да претставуваат закана за еврото.
Најголемиот проблем на Грција не е Германија, не е демонизирање на тројката, ниту пак некоја светски заговор на банките. Зад цврстата позиција на Шојбле стојат обединети сите земји од еврозоната, иако поради различни причини. Најголемите екстремистите против доделување на нови грантови и уште поздрав до грчката држава меѓутоа се источните земји.
Факт, на кој во Атина уште не сакаат да се обрне внимание. Сепак до неодамна тие припаѓаа на богатите и старите членки на ЕУ, а источните беа претплатени на втората класа на европскиот воз. Но, меѓу поранешните комунистички земји почнаа да добиваат се поголемо влијание: со изборот на Доналд Туск за претседател на Европскиот совет, со мислењето на земјите – членки од Источна Европа, по важни прашања како кризата со Украина и се повеќе со остриот став по прашањето за намалување на долгот на Грција.
Надуениот однос на Атина кон источните земји најмногу се виде минатата недела, откако Бугарката Ива Петрова ја предводи мисијата на Меѓународниот монетарен фонд во Атина. Грчките медиуми ја опишаа во исклучително непринципиелна светлина, ја нарекоа “жената јастреб” и едно од “девојките” на директорот на ММФ
во Европа Пол Томсен, ја коментира повеќе облеката нејзино бренд “Прада”, отколку стратегиите на својата влада. А во Министерството за финансии во Грција ја нарекувале директно “ѓаволска жена”. Токму Бугарка да ги води преговорите за финансиската состојба на нивната земја очигледно за Грците е егзотика. Но, тоа е веќе станало типично пренесување на проблемот таму каде што тој не постои.
Ива Петрова е само експерт и тоа дека е источноевропејка, родена во Бугарија, нема никаква врска со нејзината работа.
Мислењето на Источна Европа кон грчкиот проблем се слуша јасно на друго место. Во главните градови на поранешните социјалистички земји од еврозоната и дури и пошироко.
“Ние не сакаме да плаќаме за странски популистички предизоборни ветувања. Како да им објаснам на словачките граѓани дека треба да плаќаат пензиите на Грците кога нашите пензии се пониски од нивните? “, изјави неодамна во Брисел словачкиот премиер Роберт Фико.
Словачка веќе еднаш одби да се согласи за доделување на помош за Грција во 2010 година и до денес односот и не е променет особено, иако тогашното одбивање ја доведе новата влада на власт.
Фико не е сам во незадоволството. Естонија е пример исто која протестира против барањето на Грција за средување на долговите. Таа гарантира со 390 милиони евра во Европскиот фонд за финансиска стабилизација, иако нејзиниот годишен БДП е под 20 милијарди евра.
При тоа Естонија, Латвија и Литванија сами се справија со сопствена тешка криза, откако брзо растечката економија од речиси 20 проценти им се распадна во 2011 година. Наместо да бараат виновник за проблемите или да бараат помош однадвор, и трите држави направија итни мерки. Платите на сите државни службеници – од највисоко до најниско ниво, беа намалени за една петтина. Истото го направи и приватниот сектор. Економијата излезе од падот, но платите се уште не стигнале пред кризата ниво. Невработеноста и во трите земји е над 10 осто, младите дури до над 20%. Не розова и состојбата во Словенија, која е единствената држава од источноевропските членки со повисоки плати од Грција. Просечната плата таму е 949 евра, додека во Грција е 764 евра. Уште подрастични се разликите во минималната плата. Во Грција, таа е 684, во Полска е 410, во Бугарија дури 184 евра. Годишниот приход по глава на жител во Грција е со цели 42 осто повисок од овој во сите други источноевропски членки.
Атина е единствената која зема помош, за да ја надмине кризата, додека земјите од Источниот блок се справија со тешкото израмнување на стандардите со сопствени сили. Благодарение на кредитите сега, а и на кредитите пред кризата во Грција се живееше значително подобро отколку во Источна Европа. Тоа е причина источните да не пројават никакво разбирање за барањата на Атина за кастрење на долгот и доделување на нови кредити.
Според Евростат Грција троши по 10 милиони евра на 1.000 жители,што е двојно повеќе од цената на источноевропските буџети. Тоа би било оправдано само ако е плод на економски бум, а не на кредити, една од кои дел се токму од источноевропските држави. А тоа не е чин на солидарност кој се подразбира само по себе. “Солидарноста треба да е двонасочна. Солидарност се очекува не само од помагање, туку и барателите за помош, терба во замена да стават во ред куќа “, изјави во интервју за” Франкфуртер алгемајне цајтунг “латвиската министерка за економија Дана Рајзнис-Озола ..