Автор на бројни хитови кои се пеат и денес, тој напишал толку тешка песна што Тито наводно ја забранил своевремено.
Песната, која беше забранета од Тито по голем број самоубиства, се вика „Белите дробови ми се болни“ и се смета за една од најтажните песни што некогаш биле напишани на јазиците од нашиот регион.
Нејзин автор е Драгиша Недовиќ, кој ја напишал и познатата стара песна „У лијепом старом Вишеграду“, како и многу популарната „Стани, стани Ибар водо“, потоа „Коме шумиш, ој Мораво“, „Некаде во далечината погледот ми се губи“,„ На Морави воденица стара “,„ Шумадијо родни крају “,„ Игра коло крај Нишаве “,„ Зарудела зора на Морави “,„ Београде, граде на Дунаву “и многу други. Животот не го штедел и бил на работ на смртта во 1941 година, кога веќе бил одведен пред стрелачкиот вод во Шумарице во Крагуевац. Во последен момент, како познат текстописец, бил оставен настрана и избегал од судбината на многу граѓани на Крагуевац. Тој го поздравил крајот на Втората светска војна во германскиот логор во Дормаген.
По враќањето во Крагуевац неколку години по завршувањето на војната, поточно во 1950 година, дознал дека заболел од туберкулоза. Тогаш ја напишал песната „Белите дробови ми се болни“.
Песната најпрво ја извел Заим Имамовиќ, но имал многу сугестивно влијание врз слушателите, а во тоа време биле забележани голем број самоубиства на лица заболени од туберкулоза низ цела Југославија.
Се вели дека во тоа време Централниот комитет и Тито решиле да ја повлечат плочата од продажба и да го забранат нејзиното изведување, со образложение дека тоа довело до самоубиства. Дури 10 години подоцна, во една прилика, Јованка Броз, за која се шпекулираше дека страдала од оваа болест веќе некое време, наводно ја нарачала оваа песна на прослава, забраната била укината.
За жал, иако бил излечен од туберкулоза, тој имал проблеми со срцето. Починал од срцев удар во 1966 година на 49-годишна возраст. Зад себе оставил син Александар, ќерка Рада и околу 800 песни.