Во изминатите денови, на 30 јануари, започна уште една глава на “авионски противења” во руско-турските односи.Анкара уште еднаш ги обвини руските ВКС загрозувзање  на својот воздушен простор и објави “портокалово” ниво на закана за своите авиони. Тоа значи дека пилотите треба да се подготвени да го соборат секој авион-натрапникот, пишува “Руская Весна”.

НАТО за возврат  го потврди фактот на нарушување на границата, но одби да прави какви и да е отсечени изјави. Војната во Сирија продолжува со нова сила.

Сега се  поставува  прашањето: Зарем Турција да отвори нов антируски фронт, веќе на легални основи?

По инцидентот со рускиот ловец  Су-24 во ноември 2015 година позициите на Турција во светот значително се разнишаа. НАТО и САД, на чија лута реакција се потпираше Анкара, претпочитаа да се ограничат со заеднички зборови на поддршка и дадоа до знаење дека нема да војуваат со Русија во името на нејзините интереси. Москва, пак, одговори  со прилично сурово: бомбардирање на терористите не само што не беа прекинати, туку беа и засилен, при што целите се почесто беа токму оние туркменистански единици формирани со активно учество на Турција. Наметнати од Русија санкциите им  нанесоа сериозен удар на турската елита. Токму сегашниот турски претседател Реџеп Таип Ердоган постојано градеше економските односи со рускиот бизнис. Значителен дел од пратеничкиот кор во владејачката Партија на правдата и развојот имаат значителни економски интереси во соработка со Русија, како гаранција за текот на овој курс тие го гледаа токму во актуелното раководство.Дури и во моментов многумина од нив прават шатлови меѓу Москва и Истанбул, обидувајќи се да го задржат дел од контактите. Економијата на Турција нема да издржи на тензиите во врска со оваа војна, и веќе една година не забележа раст, иако профитабилно  за неа  е намалувањето  на цената на нафтата и гасот. Прекинот на цела низа руски договори може да и нанесе сериозен удар. Таков што дури и проширување на соработката со земјите од Персискиот залив, нема да и помогне.Турција не успеа да ги  зајакне и односите со традиционалните до ерата на Ердоган сојузници – САД, Европа и Израел. Вашингтон, наместо да го поддржи протурските бунтовници и да се заштити Анкара во конфликтот со Русија, инсистираше за зајакнување на обезбедувањето на турско-сириската граница и поддршка на сириските Курди. Европа објави дека ги обновува преговорите за членство во ЕУ на Турција, но и тука Анкара ја  чекаше неуспех: неовластено кипарско прашање и илјадниците бегалци  ја натераа Ангела Меркел прилично сурово да се отповика за изгледите за целосна интеграција на Турција во Унијата: “Претстои уште и нејзиниот долг пат”. Во моментов Европа бара од Турција само едно – договор за бегалци, околу кое се разигрува вистинска аукција. Договорот предвидува создавање на стабилна обезбедувана граница меѓу ЕУ и Турција, што го прави изгледите за евроинтеграција неостварливи.

Турската страна објави и за обновување на односите со Израел. Во следните денови меѓу Анкара и Тел Авив треба да се одржат преговори. Но по изјавата на израелскиот министер за одбрана Моше Јалон за тоа дека Турција купува нафта од ДАЕШ и ги спонзорира терористите, едвај ќе може да се зборува за некакво измирување. Во моментов Турците едвај ќе се реши и на радикални мерки против руските ВКС. Ракетните комплекси С-400, распоредени во базата Хмејмим, покриваат поголемиот дел од сириското воздушен простор. Секој инцидент во моментов ќе заврши со воведувањето на “зона без летови”, вклучувајќи и над територијата на Турција.