Бидна и тоа, се преброивме: 62 пратеници против распуштањето на Владата, 40 за изгласување недоверба, плус нешто отсутни и воздржани.

Тесно е ова мнозинство за Влада со амбициозна реформска агенда. Но, уште е поскромен скорот на опозицијата чии истакнати парламентарци сакаат да раскажуваат наоколу дека, еве, само што не се вратиле на власт. Затоа, резултатов упатува на заклучок дека работите, во догледна иднина, ќе продолжат да си течат според проекциите на власта: додека во Собранието ќе се гласаат закони со и без европски знаменца, а министрите (наскоро реконструирани) и премиерот ќе го зголемат обемот на присутност во јавноста по разни поводи, македонската опозиција главно ќе се занимава со два генерални процеси – судски, проследени со кенкави изјави дека обвинетите се жртви на политички прогон; и оние за зацврстување на власта на Мицкоски во партијата ВМРО-ДПМНЕ.

Паралелно, Села ќе продолжи да мрчи со својата 19-вековна националистичка реторика, додека ДУИ удобно ќе се ниша во власта меѓу привлечноста на пленот и ризикот за големината на поединечните порции при неговата поделба. Човек понекогаш да помисли дека пленот е единственото нешто што ја држи партиската формација на ДУИ заедно – со исклучок кога заради него се убиваат. Просто е неверојатна дискрепанцата на интелектуалниот и професионалниот квалитет, па и бројност, со кој располага „кремот“ на албанската заедница во Македонија и концентрацијата на морално-политички и кадровски неквалитет во ДУИ.

Целата колумна на Сашо Орданоски на Цивил Медиа на следниот линк.