До неодамна, здравствената порака беше совршено јасна – колку сте постари, толку е поголем ризикот од развој на коронавирус. Но, Светската здравствена организација (СЗО) ги предупреди младите луѓе да не се гледаат себеси како „недопирливи“.
Ова се покажа како точно, а Стефан Радовиќ од Србија, борец за човекови права, го почувствува тоа на негова кожа. Неговото искуство го споделуваме во целост:
„Имам 28 години и по 19 дена лавовска борба и два позитивни теста, го победив коронавирусот.
Моите тегоби почнаа во форма на треска која се движеше од 37,2 до 37,8 – малаксаност, губење на апетит, губење на чувство за мирис, вкус, неподносливо гадење, дијареја, кашлица и останување без здив.
Пријавив во клиниката Ковид во Здравствениот дом Куршумлија на 27 јуни. Бев преглед веднаш и беа направени сите потребни дијагностики.
Бидејќи имам проблеми со алергии и послаб имунитет, мислев дека е тоа, сепак, уште на 28 јуни, мојата состојба почна да се влошува.
Бев врзан за креветот во смисла дека само спијам, не станувам воопшто, во полу-коматозна состојба, не јадам ниту пијам ништо, имам треска и неподносливо гадење и потење. Целата храна ми се гадеше и не можев да јадам ништо.
Се борите за воздух секоја секунда како да се искачувате на врвот на Хималаите, а болките во градите и трнењето со сите горенаведени симптоми станаа посилни. Од неподносливи болки во стомакот, со гадење, нагон за повраќање и пот во текот на ноќта, легнав на подот од собата, а екипата на брза помош на Здравствениот дом Куршумлија дојде да ми даде инекција на Диклофен, сепак, ништо не можеше да ги ублажи неподносливите мачнини.
Во понеделникот, 29 јуни, на клиниката Ковид на Здравствениот дом во Куршумлија направен ми е ПЦР-тест, и иако бев во толку лоша состојба што не можев да стојам на нозе, немав идеја дека тестот ќе биде позитивен.
Попладнето на 1 јули бев известен дека тестот е позитивен.
За мене како млад човек беше голем шок во првиот момент, неверување, а животот се менува за 180 степени од тој момент. Од тој момент, борбата за живот започнува секоја секунда. Лавовска борба со нешто непознато.
Се принудив да размислувам позитивно. Паниката нема смисла. Во ова, како подоцна за време на третманот, ми помогнаа вистински и искрени пријатели, затоа што во ситуации како ова, гледате кој е вашиот вистински пријател и тие ќе бидат од големо значење.
На 2 јули, по третото испитување по ред во клиниката „Ковид“ во Здравствениот дом во Куршумлија, откако е направена лабораторијата, заради влошување на состојбата, итно бев префрлен и хоспитализиран во Општата болница „Д-р Алекса Савиќ“ во Прокупље, која е ковид центар за областа Топлица.
Поминав седум дена таму на лекување.
Седум долги денови и ноќи лавовска борба за секој здив, од болката што ја имав, се превиткував на подот од болничката соба во потрага по поза во која беше барем малку полесна, но во ниту еден момент порано не размислував да се откажам, туку само да победам!
Првите неколку дена во болницата бев во лоша форма. Само спиев, а гадењето беше неподносливо, борба за здив секоја секунда, подмолната болка во стомакот во форма на пецкање, кашлање, дијареја, со изгубено чувство за мирис и вкус. Имаше повеќе помлади од постари луѓе во одделот.
За време на ноќите, кои беа уште потешки, ќе се слушнеа луѓето приврзани на кислородот како се борат за живот, за воздух, додека медицинските сестри и техничари среде ноќ, комплетно опремени, неуморно исцрпени трчаат низ болничкиот ходник и повлекуваат тешки шишиња со кислород кон пациентите. Особено ме трогна фактот што двете простории во одделот беа оставени на медицинските работници кои даваат се од себе во оваа борба, кои даваат се од себе и работат околу секој пациент.
Од моќната опрема што медицинските работници неуморно ја носат, можев да ги видам само нивните очи, нивните грижливи очи и да го слушнам нивниот глас. Ми дадоа надеж.
Покрај храбрите лекари и медицинските работници, јас бев импресиониран и од келнерката во болницата, која секогаш ќе ми додаваше повеќе храна затоа што јас сум на возраст од нејзините деца и „треба да јадете за да се опоравите“. Знаете дека сите тие се еден голем тим, спасувајќи ги нашите животи, тим кој работи 12 часа на ден. Тимот кој го чека своето семејство на деца дома, ризикувајќи го животот за пациентите, тие се ХЕРОИ, за жал тоа не е свесен оној кој не почувствувал на своја кожа и не гледа како стојат до мојот кревет и приклучуваат кон мојата инфузија им капе пот, и исто Тоа им се случило и на лекарите во клиниката „Ковид“ во Куршумлија, како и при посета на болницата во Прокупље, додека им тече пот од опремата. НАШИТЕ ХЕРОИ.
Лекарите и медицинскиот персонал работат дење и ноќе со целосна опрема, а има и доволно тестови, но луѓето немаат одговорности, а жал ми е што ова е најлошото искуство во мојот живот и не би го посакал на никого. Затоа ве повикувам да ги почитувате пропишаните мерки на професијата и надлежните органи за да не завршите во болницата и да се борите за воздух и животот како мене.
После 19 дена лавовска борба, сега сум негативен, короната е поразена, но борбата продолжува затоа што сега после најмал напор во куќата чувствувам замор и губење на здивот, а честопати и пецкање во градите, а докторите ми рекоа дека опоравувањето трае барем еден месец. Сакам да ја искористам оваа прилика да им се заблагодарам на сите прекрасни лекари, медицински работници, но и на моите вистински пријатели кои се со мене, сами ќе се пронајдат.
Во мојот случај, немаше ракувања, прегратки и бакнежи, па најверојатно е вдишување од воздухот.
Зборувам за сè за да се подигне свеста на луѓето, со цел да се почитуваат мерките на надлежните и на тој начин да се заштитат себеси, но и другите“.