Последното нешто што го сака Кремљ е поголема европска интеграција и беспрекорен синџир на земји-членки на ЕУ од Егејот до Алпите. Како изгледа повеќе или помалку на Запад во Сирија, Владимир Путин го насочува своето внимание кон многу поголема цел доследен на манијата за поткопување на европското геополитичка кохезија.
Како што истакна главниот меѓународен идеолог на Русија Сергеј Караганов: “Барем во последната деценија светот беше сведок на крајот на 500-годишната хегемонија на Западот”. Русија е решена да го забрза овој финален натпревар, поттикнувајќи ги сите активности што го ослабнуваат зближувањето на Европската унија. Списанието Шпигел објави дека германската разузнавачка служба БНД има докази дека руските тролови силно го поддржуваат каталонскиот сепаратизам. Колапсот на Шпанија, како што е и Брегзит, го ослабува единството на ЕУ – клучна цел на надворешната политика на Кремљ. По поразот на Германците во 1945 година и преземајќи половина од Европа, Русија верува дека на крајот била хегемон во Европа. Велика Британија, под силно антикомунистичката Лабуристичка влада предводена од патриотски и сомнителни на Москва лидери како Клемът Атли и Ернест Бевин, подготви сојуз со Вашингтон, кој за разлика од 1920 година го задржува САД во Европа. Но, НАТО не беше толку важно како и европската економска интеграција, која започна во 1950 година и постепено ги вклучуваше сите европски земји до 1990 година.
Нуклеарниот арсенал на Советскиот Сојуз, ‘рѓосани тенкови, бродовите и натрупан со медали генерали не можеа да ја задржат Руската империја, бидејќи комунистичка Европа виде просперитетот и квалитетот на живот на граѓаните на Европската унија и одлучи дека тоа е желба и за неа. Русија би можела да се соочи со далечната Америка на билатерална основа, но негодува против идејата за обединета Европа, која зборува за Крим во еден глас кој го санкционира “Газпром” или ја поддржува Велика Британија во однос на труењата во Солсберската. Путин претпочита билатералните односи со одделните народи во Европа и се противи на идејата 28 држави-членки да се договорат за секаков вид заедничка надворешна политика и политика на безбедност.
Затоа Кремљ им помогна на антиевропски партии како Национален фронт во Франција и се обиде да манипулира со социјалните медиуми за време на кампањата за Брекзит. Поделбата на Европа на одделни држави – да бидат подложени на притисок, да биде испуштаени една по една или да бидат заведени од благи енергетски договори, па двостраноста да ја замени со многостранността на ЕУ – е главна цел на руската политика.
Следното бојно поле ќе бидат Западен Балкан, каде ЕУ веќе рече дека по речиси две децении во чекалната за влез во ЕУ, шест земји – Албанија, Босна и Херцеговина, Косово, Македонија, Црна Гора и Србија – треба да бараат присоединување кон 2025 г Нивното вкупно население е само 18 милиони – речиси исто како Австрија и Унгарија. Исто како Ирска, Португалија и Грција кои беа добиени откако се приклучија кон Европа – и БДП на Полска, кој беше 50% од просекот на ЕУ, кога се приклучи на Европа во 2004 година и денес е 75% .
Овие мали Југоисточни земји тие разумно се надеваат дека влезот во ЕУ ќе ги доведе до промени. Но, последното нешто што го сака Кремљ е поголема европска интеграција и беспрекорен синџир на земји-членки на ЕУ од Егејот до Алпите.
Кремљ веќе ја користи Србија како свој помошник како поддржува српските реваншисти кои одбиваат да прифатат дека Косово нема да се врати на претходниот статус на српска покраина, управувана од Белград. Русија се потпира на словенската и православната мапа против мнозинството од европската муслиманска држава Косово. Руската новинска агенција “Спутник” е голема во Белград, а рускиот министер за одбрана Сергеј Шојгу создал центар за хуманитарна помош во Србија, во кој работат униформирани службеници кои изгледаат сомнително како воени. Сега Русија го насочи вниманието кон Албанија, каде енергичниот и успешен при избори социјалистички премиер Еди Рама, кој се обучувал како уметник во Франција, се надева да добие одобрение од ЕУ-27 за ран почеток на преговорите за пристапување кон ЕУ.
Клучно барање од страна на Брисел е Албанија да го исчисти судството да ги замени судиите, обвинети за корупција за време на долгото управување од десната Демократска партија. Нејзиниот вечен лидер Сали Бериша беше на чело при колапсот на посткомунистичката албанска економија кога охрабри една пирамида инвестициска шема која ги чинеше на повеќето Албанци сите нивни заштеди.
Првиот дипломат на ЕУ Федерика Могерини беше навредена од наследникот на Бериша, Љуљзим Баша, кога инсистираше на потребата да се заменуваат непријателските судии кои работеа на пријателска основа со политичари од Демократската партија. Баша ја обвини во “едноставноста”, бидејќи се осмелува да инсистира на барањето на ЕУ за судска реорганизација. Наместо тоа, албанскиот десничарски политичар отиде во Америка, за да бара поддршка од администрацијата на Трамп. 875 000 долари беа платени на американски лобист за да апарати Баша за слика со претседателот Трамп при собирање средства. Прашањето е кој плаќа $ 875,000? Истрагите на Mother Jones, BIRN и “The Herald” во Глазгов покажуваат дека тој олигарх ги придвижил парите преку шупливи фирма во Единбург до базираните во Вашингтон лобистички фирми. Само за часови речиси милион долари беа присутни за напорите на албанската Демократска партија да се впушти во американската администрација со надеж дека проамерикански албански гласачи ќе ја поддржат партијата која е најблиска до Трамп. Ако Демократската партија беше победила владејачките социјалисти во Албанија при Еди Рама, ќе имаа целосна конфронтација со Брисел и албанските надежи за влез во ЕУ ќе беа скршени. Ова одговара на напорите на Русија да го задржи Западен Балкан како нестабилен и да ја спречи ЕУ да го нормализира регионот.
Денес, лидерите на ЕУ се состануваат со лидерите на Западен Балкан во Бугарија. Брисел сака да избегне датум за пристап, додека земјите од Западен Балкан не промовираат “поврзливост”, нов европски збор за раст. Постојат многу други фактори, вклучувајќи го и спорот помеѓу Атина и Скопје за името на Македонија, што би можело да го запре членството во ЕУ за Шестиот Балкан. Но, за Русија, одржувањето на оваа нестабилна Европа како агол на Европа сега е дел од нејзината евро-политика.
————————————————–
Денис Мекшане, Индипенден