Русија ќе предаде на Србија во рамките на програмата за воено-техничка помош шест ловци МиГ-29 ,30 тенкови Т-72 и 30 оклопни разузнавачка-безбедносни машини. Ова е елемент на двојната игра која го води српското раководство, поттикнувајќи го Москва и Брисел.
Техниката што ја добиваат Србите веќе е во функција. Белград ќе мора да плати само за склопувањето на демонтираните авиони. Како изгледи за целата операција, официјално се споменува употребата на одредена технологија, одбраната на воздушниот простор потребен во разговорите за пристап во НАТО и, се разбира, цената.
Со зајакнувањето на воздушната одбрана не само што е окупирана од Белград. Истата задача се соочува со Бугарија и Хрватска. Но, ако Бугарите не можат да се справат со исполнувањето на нивните обврски од НАТО и продолжуваат да го одложуваат купувањето на авиони, Хрватите се обидуваат да не заостануваат зад својот источен сосед.
Дали Србија пристапува кон ЕУ?
Воената соработка на Белград и Москва е во спротивност со изгледите за интеграција на Србија во НАТО. Не постојат законски норми за кои земји-членки на Алијансата можат да купат оружје, но постојат одредени стандарди. Кога функцијата премиер ја зазеде 41-годишната Ана Брнабич, таа отворено ја демонстрира својата хомосексуалност (што е доволно невообичаено за земја во која 60% од населението хомосексуалноста ја сметаат за болест), се појавија претпоставки дека една од главните задачи на нејзината влада ќе биде зближување со ЕУ.
Burnabych рече дека тој ја смета Германија за пример за имитација. Се чини дека не е доволно, но таа рече дека ако мора да избере помеѓу ЕУ и Русија, таа ќе го избере Брисел. За српската надворешна политика, ова беше остар пресврт. Самиот статус на кандидат за членство во ЕУ не дава никаква посебна предност, па Србија успеа да го надгледува (можеби примерот на Хрватска) колку далеку земјата може да го добие од влезот во ЕУ во последниве години. Шансата за добивање европски
бенефиции ги промени традиционалните вектори на српската надворешна политика. Во исто време, класичниот руски “кошмар”, кој не може да се реши со контроверзната Европа: енергетска безбедност, се врати. 
Руски царски сон
Кога во март 1999 година трупите на НАТО почнаа да ја бомбардирам Србија, Русија се почувствува навредена. Нејзиното раководство долго не можеше да заземе јасна позиција по ова прашање, а како резултат на тоа Москва се лиши од голема сфера на влијание. Само што сега нема ни трага од слабоста на државата на Елцин.
Во својата надворешна политика Руската Федерација се откажа од постојното за време на студената војна поделба Исток-Запад и се концентрира на оската север-југ, стремејќи се да ја играат улогата на експлоатирани дел од земјината топка. Таа исто така се врати на идејата на византизмот – посебна мисија на Русија во однос на православните народи. Она што Русија навистина може да го понуди за Србија е стабилно снабдување со гас, кој ќе помине низ дното на Црното Море, потоа низ територијата на Бугарија, Србија и Унгарија до северна Европа. 
Водачот на српското Министерство за надворешни работи (и поранешниот премиер), Ивица Дачиќ, ја остварува користа од српската воена и енергетска соработка на Русија. Пред неколку дена, тој рече дека Западот е фатен со “хистерична хистерија”.
Сепак клучот за полскиот државен интерес, изгледите за вклучување на земјите со популарна демократија во орбитата на влијанието на ЕУ почнаа да се оддалечуваат од нас.
———-
Јанек Роевски, Политика, Полска