Перформансот во уметноста го смени правецот на ликовноста во 20-тиот век. Уметникот како интелигентно суштество, мисловен сапиенс го постави големиот дадаистички претставник Марсел Дишан. Оттогаш, артистот не е само во процесот на создавање на уметничко дело туку и во наративниот комплексен систем на зборови кој го воведе Рене Магрит со славната реченица „Ова не е луле“.

Како наследник на разумното, интелигентното стварање во уметноста, уметникот Оливиер Сегазан ги поместува границите на суштетвувачкото во уметноста, реконструирајќи ја реалноста на битието низ болен и трансформациски процес.