Веќе две децении, шведските власти се борат со мистериозна болест – т.н. (Resignation Syndrome).
Чудно е тоа што болеста не е само што се среќава само во границите на нордиската земја, но и тоа дека најмногу ги засега децата на мигрантите, пишува британскиот весник „Индипендент“.
Оваа болест се карактеризира со тотална изолација. Децата кои го развиваат овој синдром престануваат да одат и да разговараат, не можат да ги отворат очите и да јадат. Тестовите кои се применуваат врз лицата, дават слика дека заболените се во кома и медицинарите немаат ефикасност во лекувањето на оваа болест.
Лекарите ја опишуваат болеста како „волја да умрат“, што се јавува кај луѓе кои се соочуваат со екстремна несигурност. Многу симптоми на синдромот се документирани и познати многу порано, на пример, меѓу нацистичките затвореници во концентрационите логори.
На почетокот на 1990-тите, т.н. синдром (Resignation Syndrome) се шири во Англија, која исто така се раширена кај децата. Но, постојат само неколку документирани случаи, а не мигранти.
За прв пат „синдром на помирување“ се случи во Шведска во доцните 1990-ти. Помеѓу 2003 и 2005 година, беа пријавени повеќе од 400 случаи на болни деца, објави ББС.
Во последниве години, бројот на децата кои страдаат од синдромот е намален. Според Националниот совет за здравство во Шведска во 2015 и 2016 година, имало 169 пријавени случаи.
Еден од најдраматичните случаи на болеста е оној на 9-годишната Софи. Таа и нејзиното семејство се од поранешниот СССР (не се знаеше од која држава се). Сега тие се бегалци кои бараат дом. Во декември 2015 година, тие се сместени во бегалски камп во мал град во централна Шведска.
Причината да емигрираат е ужасна приказна на изнудување и уцена од страна на мафијата, која го прогонувало семејството. Во септември 2015 година нивниот автомобил бил запрен од мажи во полициска униформа. „Насилно ги извадиле.
Софи била во автомобилот и била сведок како нејзината мајка е претепана “, вели таткото на девојчето за Би-Би-Си. Три месеци подоцна, семејството заминува за Шведска. По пристигнувањето, тие биле уапсени и неколку часа биле држени од страна на шведската полиција.
Тогаш ситуацијата на Софи се влошува. „Пред само неколку месеци забележав дека не игра толку многу со својата сестра како што тоа претходно го правеше“, вели мајката која очекува уште едно дете, кое ќе се роди за еден месец.
Наскоро семејството е информирано дека не можат да останат во Шведска. Софи слушнала сè од разговорот со миграцискиот одбор. Потоа таа престанува да зборува и да јаде. Кога нејзиниот татко ја крева од инвалидска количка, 9-годишната Софи е безживотна. Нејзината коса е густа и сјајна-како здраво дете, но нејзините очи се затворени.
Под тренерките носи пелени. Транспарентна цевка за внесување на храна влегува во носот-така ја исхрануваат во последните 20 месеци. Семејството на Софија има право да остане во земјата до март следната година. Што ќе се случи со нив никој не знае, бидејќи лекарите се сомневаат дека Софи ќе заздрави за тоа време.
Засегнатите се главно лица од Балканот и од земји од поранешниот СССР. Статистиката покажува дека најранливи на „синдромот на помирување“ се одредени географски и етнички групи. Ова се деца од земји од поранешниот СССР, од Балканот, ромски деца, а од неодамна и Јазидите.
Нема африканци меѓу болните, а бројот на Азијците е мал. Поголемиот дел од жртвите живеат во Шведска многу години, го зборуваат јазикот и се добро приспособени на нивниот нов начин на живот.
Колку повеќе Швеѓани почнуваат да се грижат за последиците од имиграцијата, толку повеќе овие „апатични деца“, како што се познати, станаа причина за политичка дебата. Некои веруваат дека децата се посвоени, според други-родителите го трујат своето потомство за да ги задржат своите домови. Сепак, ниту еден од овие наводи не е докажан.