Војната на Русија против Украина беше отрезнувачки повик за будење за западните армии, пишува „Фајненшл тајмс“ во својот редакциски коментар.
Три децении по падот на Берлинскиот ѕид, тие се наоѓаат лошо подготвени за интензивен конфликт како оној во Украина или оној што Кина може да го започне против Тајван. Инвазијата на Русија стана битка на трошење со страшни реминисценции на Првата светска војна, иако со помодерно оружје. Противтенковските оружја, прецизно наведувани ракети и артилерија со стандард на НАТО се покажаа како клучни за забавување на рускиот напредок.
Сепак, постојаните барања на Киев ги празнат арсеналите со алармантна брзина и го надминуваат капацитетот за нивно надополнување. Поради мировната дивиденда од Студената војна и промената кон поефикасно војување, владите дозволија залихите да се намалат и покрај барањето на НАТО од 2014 година да има резерви на муниција за едномесечна борба со висок интензитет. Некои, како Германија, имаат залихи за најмногу неколку дена.
Годините на поединечни набавки го ограничија капацитетот на одбранбената индустрија да го зголеми производството во непредвидени ситуации. Како што покажа анализата на ФТ, производството на комплексни вооружени системи како што се противтенковски ракети Џавелин или крстосувачки ракети Химарс може да потрае најмалку една година и да вклучи сложени производни синџири со повеќе добавувачи, од кои секој е потенцијално тесно грло.
Состојбата со артилериската муниција е особено страшна. Во екот на борбите на линијата на фронтот минатото лето, украинската војска истрелуваше приближно 7.000 гранати дневно, што е еквивалентно на две недели максимално американско производство. Украина има само неколку пријателски централноевропски добавувачи за стандардните советски гранати од 152 мм. Континуираната промена на артилерија според НАТО и гранати од 155 мм само ќе го зголеми товарот на западните добавувачи. Се верува дека Русија страда и од проблеми со снабдувањето со ракети, но има огромна одбранбена индустрија што може да ја стави во воен режим.
Војната во Украина е војна за ресурси – како што би бил секој конфликт со Кина. Владите на НАТО бавно реагираа. Требаше да биде очигледно, на пример, дека откако руските сили беа потиснати од Киев минатиот март, на Украина ќе и требаше напредна воздушна одбрана за да ги заштити своите градови и војници.
Барем САД почнаа да потпишуваат договори и да трошат. Тие ветија петкратно зголемување на артилериското производство во рок од две години. Ризикот од војна за Тајван додека ја брани Европа од руска агресија значи дека Америка ќе мора да стори повеќе за да ги зголеми производствените капацитети и еластичноста. Мора да биде постратешки за идентификување на долгорочните потреби за вооружување, можностите за надополнување и елиминирање на тесните грла во синџирот на снабдување и, каде што е потребно, преговарање за повеќегодишни договори.
Европските сили заостануваат уште повеќе. Стигнувањето ќе биде скапо. Германија тврди дека само изградбата на 30-дневно снабдување со муниција може да чини 20 милијарди евра. Надвор од аеронаутиката и ракетите, европската одбранбена индустрија е фрагментирана и мала по обем. Затоа ќе биде уште поважно европските влади да се обединат околу набавките. Иницијативата за воздушна одбрана предводена од Германија во која се вклучени 15 европски земји е добар чекор напред.
Владите ќе се спротивстават на помагањето на веќе профитабилните одбранбени компании. Но, одбранбениот индустриски капацитет е витална компонента на безбедноста што го поткрепува меѓународниот поредок и глобалниот трговски систем. Одржувањето на безбедноста е исто така начин да се одврати агресијата. Тоа е порака до Москва – и до Пекинг – дека сојузниците на Украина се посветени на тоа долгорочно.