Една година по вонредните парламентарни избори – еве и вонреден конгрес на ВМРО-ДПМНЕ. Излегувањето вон или пред редот во двата случаја, упатува на нешто вон-редно. Во првиот случај тоа беше политичката криза, во вториот случај, сега, тоа е оставката (во најава) на лидерот на партијата. Меѓу едното и другото заокруживме уште едни редовни локални избори.
Конгресот е вон-реден зашто ќе се одржи една и половина година пред да му дојдеше редот. Редовниот беше во екот на кризата. Самиот факт на потребата од предвремен конгрес, претпоставува дека навремениот конгрес не одговорил соодветно на условите во кои се одржал. Направил крупна грешка па се изложил на поправен испит.
При состојба на општество потресено и згрозено од сознанието за тоа колку еден човек ја злоупотребил партијата заради гол грабеж, зарежувајќи и уставни, и цивилизациски норми, пет стотини и педесет делегати едногласно го преизбрале тој човек за лидер на партијата. Така конгресот станал Груевски, Груевски станал конгресот! Ликот и делото се стопиле во едно, со квалитет на недело („кривични дела поврзани и кои произлегуваат од незаконското следење на комуникациите“).
Во време кога државата крева глава, кога институциите почнале да се еманципираат од режимот, партијата останува осамена бара на груевизмот, осудена на пресушување
Грешката на конгресот во добар дел ја корегираа парламентарните избори. Гласачите посоодветно реагираа на грамадните политички и морални престапи и ја префрлија партијата во опозиција. Локалните избори ја довршија работата. Груевски остана без адутот на кој цело време се повикуваше – народот. Така, од сите страни сардисан, тој решил да најави оставка.
Скратениот мандат на лидерот, му обезбеди втор живот на конгресот, во вид на вонреден конгрес, сега во услови на фаќање ред след кризата. На возобновување на државата,на нејзино прифаќање со раширени раце од меѓународната заедница, на застанување на нозе на правосудниот систем, воопшто, на кинење на обрачот на режимот.
…
Колумната на Димитар Димитров во целост прочитајте ја тука