Најголемата заблуда за коронавирусот е дека сите сме исти во оваа пандемиска криза. Ова не е точно – ниту медицински, економски, социјално или психички. Всушност, овој вирус ги влошува постојните нееднаквости каде и да се појават. Наскоро тоа може да предизвика социјален пресврт, вклучувајќи востанија и револуции.
Социјалните немири веќе започнаа да ескалираат низ целиот свет пред да започне САРС-КоВ-2 да ја обиколува планетата. Според едно истражување, од 2017 година имало повеќе од 100 масовни антирежимски протести, почнувајќи од немири во богата земја како Франција, до демонстрации низ Јужна Америка до мини Арапска пролет минатото лето и есен.
Од тие востанија, околу 20 можеа да ги соборат лидерите, некои од нив брутално задушени од властите, но тензиите остануваа да лебдат во воздухот поголемиот дел од времето, чекајќи ја следната можност за ескалација.
Првиот непосреден ефект на корона вирусот е да ги смири немирите, бидејќи демократските и авторитарните влади го карантираа своето население, спречувајќи луѓето да излезат на улиците или да се собираат во голем број. Но, зад вратите на изолираните домаќинства, во затворите, каде и да се луѓето гладни, болни и вознемирени дури и пред пандемијата – грижата и незадоволството само растат. На еден или друг начин, тој притисок ќе стигне до точката на експлозија.
Вирусот на тој начин ги стави под лупа нееднаквостите меѓу и во рамките на земјите. Во Америка, богатата елита се изолира на имотите во Хемптон или луксузните јахти, од каде што работат во нивните „домашни канцеларии“. Огромното мнозинство Американци ја немаат оваа опција, пишува „Блумберг“.
Всушност, колку помалку пари заработувате, толку е помала веројатноста дека ќе можете да работите од далечина. Доколку немате заштеда и здравствено осигурување, членовите на работничката класа мораат да одат на работа, ако имаат среќа уште да не ја изгубиле, само за да ги исполнат крајните цели. Така, тие ризикуваат да се заразат со вирусот и да го донесат дома кај членовите на семејството, кои, како и сиромашните луѓе на кое било место во светот, имаат помала веројатност да бидат тестирани и излечени. Ова е причината зошто коронавирусот брзо се пробива низ тесните и осиромашени населби и, пред сè, несразмерно ги убива Афроамериканците во Соединетите држави.
Дури и во земји без долга историја на расна сегрегација, вирусот претпочита некои „поштенски кодови“ повеќе од другите. Ова е затоа што мешавина на различни фактори и дава на секоја населба своја социолошко-епидемиолошка лична карта – од просечен приход и образование до големина на домување и густина на население, од навики на јадење до форми на семејно насилство. На пример, во еврозоната, домаќинствата со високи приходи имаат скоро двојно поголем простор за живеење од оние посиромашните – 72 квадратни метри во споредба со само 38.
Разликите меѓу нациите се уште поголеми. За оние кои живеат во дивите населби во Индија или Јужна Африка, не постои такво нешто како „социјална оддалеченост“ бидејќи целото семејство спие во една просторија. Нема дискусија дали се носат маски, затоа што ги нема. Миењето на рацете почесто е добар совет, освен кога нема вода за пиење.
Меѓународната организација на трудот предупреди дека короната ќе уништи 195 милиони работни места ширум светот и драстично ќе ги намали приходите за дополнителни 1,25 милијарди луѓе. Повеќето од нив веќе беа сиромашни. Бидејќи страдањето никогаш не оди само, алкохолизмот, зависноста од дрога, семејно насилство и злоупотреба на деца, најверојатно, се случуваат во вакви ситуации, оставајќи го целото население трауматизирано, можеби трајно.
Во овој контекст, би било наивно да се мисли дека по завршувањето на кризата, земјата или светот ќе продолжат таму каде што застанале. Лутината и незадоволството ќе најдат нови места за избувнување. Во раните протестанти се вклучени и милиони Бразилци кои веќе фрлаат садови од своите прозорци за да изразат незадоволство од владата, или либанските затвореници кои предизвикуваат немири во преполните затвори.
Пандемиите бараат од нас да размислуваме повеќе, но и попрагматично, за основните проблеми со кои се соочуваме, вклучително и нееднаквоста. Тоа е повик за будење на секој што се надева не само дека коронавирусот нема да преживее, туку дека нема да преживее во свет во кој вреди да се живее, заклучува „Блумберг“.