Конвој со хуманитарна помош на ОН беше бомбардиран за прекршување на изфантазираното примирје.
Се појави нова Сирија. А со тоа се појавува и нов Блиски Исток. Но нашиот нов свет не е мирен или стабилен. Тој е сурово место. Нова Сирија се раѓа под урнатините на Алепо.
Источните области на градот, кои се под контрола на поддржани од САД бунтовнички групи од 2012 година, се бомбардирани и вратени во камено доба од руски и сириски воени авиони. Сите патишта за бегство се блокирани.
Конвој со хуманитарна помош на ОН беше бомбардиран за прекршување на изфантазираното примирје. Ова го пишува во својата анализа за весникот “Ерусалим пост” Каролин Глик, .
Медицински установи и персоналот беа земени на нишан од руски и сириски ракети и бомби-буриња, за да стане опстанокот невозможно.
Тешко е да се процени колку време ќе трае опсадата на источно Алепо, на кое е подложено од Русија, нејзините партнери Иран и “Хезболах” и нејзиниот марионетски сириски режим. Но, она што е речиси неминовен заклучок сега е дека источниот дел на Алепо ќе падне. И со падот нејзиното остаток Русија-Иран- “Хезболах” -Асад ќе ја консолидира својот контрола над цела Западна Сирија.
За четири години Иранците “Хезболах” и Башар Асад играат на мачка и глушец со милициите на бунтовниците. Водејќи герилска војна со помош на сунитското население антивладините милиции се во состојба да се борат и кријат меѓу цивилното население.
Како резултат на тоа поразот им е невозможен. Откако рускиот претседател Владимир Путин одлучи да се вклучи во битката, тој и неговите генерали наскоро признаа дека овој манир на борба гарантира вечна војна. Значи тие ја променија тактиката. Новата стратегија вклучува забрзување на обезлуѓувањето и етничкото чистење на контролирани од бунтовниците области.
Бегалските текови од Сирија во изминатата година се проверка за успехот на овој варварски боен план. Идејата е бунтовничките сили да бидат поразени преку уништување на поддршката -цивилно население.
Откако сириската војна започна пред пет години, половина од предвоената население од 23 милиони луѓе беа раселени. Сунитите, кои пред војната претставуваа 75% од населението, се осудени на смрт и егзил.
Повеќе од 4 милиони претежно сунити – Сиријци живеат во Турција, Либан и Јордан. Повеќе од еден милион влегоа во Европа. Други милиони се внатрешно раселени. Асад даде да се разбере дека тие никогаш нема да се вратат дома. Во исто време режимот и неговите господари од Иран и “Хезболах” увезуваат шиити од Иран, Ирак и други места. Овој процес всушност започна пред почетокот на војната. Во предвечерието на војната околу половина милион шиити се преселија во Сирија од околните земји.
Тоа значи дека барем што се однесува до западна Сирија дека кога Алепо ќе биде уништен и 250-те илјади граѓани, опколени во источните области на градот, кој беше економска престолнина на Сирија, ќе бидат протерани од нивните домови и имоти, а Русите, Иранците, “Хезболах” и нивниот сириски смоквин лист Асад ќе уживаат во релативен мир во контролираните од нив области.
Со усвојувањето на стратегијата за тотална војна, Путин си обезбедува дека наместо да се претвори во батак, за што го предупреди претседателот Барак Обама, војната во Сирија ќе се трансформира во средство за претворање на Русија во доминантна суперсила во Средоземното Море и тоа за сметка на слабите САД .
Во замена на тоа дека ја спасува главата на Асад и му овозможува на Иран и “Хезболах” да ја контролираат Сирија, а Русија добива можноста успешно да јаоспори власта на САД. Минатиот месец Путин го поднесе за ратификација договорот со Асад.
Договорот дозволи – всушност ја поканува – Русија да создаде постојана воздушна база во Хмејмим, крај цивилниот аеродромот во Латакија. Руските политичари, медиуми и експерти за безбедност се фалат дека базата ќе биде во можност за прв пат да ја провери силата на Шестата американска флота и ќе претставува предизвик за јужното крило на НАТО во Медитеранскиот базен.
Русите, исто така, одлучиле да ја претворат поморска инсталација во Тартус во нешто што се приближува до целосно функционална поморска база. Поради неодамнешното зближување на Русија со турскиот претседател Реџеп Таип Ердоган поставувањето на тест од страна на НАТО на руската моќ преку воздушна база Инџирлик е под прашање.
Дури и можноста Израел да дозволи на САД пристап до своите воздушни бази веќе не е загарантирано. Русија распореди во Сирија воздушни средства кои веќе се сомневаат во регионалната воздушна супериорност на Израел.
Во овие околности при хипотетичка конфронтација меѓу Русија и САД, Израел веројатно нема да посакаат да ризикува руска одмазда за одлуката да му дозволи на САД да ги користи воздушните бази против Русија. Губењето на контролата над источниот Медитеран, Америка самостојно ја предизвика катастрофата.
Во текот на четири години, додека Путин стоеше отстрана и ги дефинираа своите облози, Обама не направи ништо. Додека Иран и “Хезболах” одделуваа моќни финансиски и воени средства, за да се задржи нивната марионета Асад на власт, администрацијата на Обама потроши шанса по шанса за да го тргне режимот и да го спречи напредокот во регионот на Иран.
Поради неговото одбивање да се преземе акција, кога таква акција можеше лесно да биде спроведена, Обама ја дели одговорноста за она што се случи во Сирија.
Оваа состојба на работите е уште усилена затоа што е горчливата вистина е дека не би било тешко за САД тоа да е пораз од страна на Иран- “Хезболах”. Фактот дека дури и без помош на САД антивладините сили успеаја да издржат во текот на четири години, покажува колку слаб всушност беше предизвикот од страна на Иран и “Хезболах”.
Русија интервенира во Сирија, само кога Путин беше целосно убеден дека Обама нема да направи ништо за да го спречи и да ја смени Америка како главен и глобална власт во регионот. Како Мајкл Ледијн потсети претходно оваа недела, Обама избра да стои на маргините за Сирија, бидејќи сакал да се спријатели со Иран. Обама го започна тајното додворување на Мула дури и пред официјално да беше инаугурацијата пред осум години.
По избувнувањето на војната во Сирија, во средината на првиот мандат и во наредните години, Русите и Иранците му рекоа на опседнатиот американски претседател дека ако тој преземе акција против Асад, како што диктира стратешката рационалност, тој нема да добие ниту нуклеарен договор, ниту кохезија со Техеран. Значи Обама ја остави Сирија да гори. Тој им дозволи на Иран и “Хезболах” да ја претворат земјата во своја колонија.
И го остави Путин да стане руско езеро. Обама создаде можност за извршување на етничко чистење на сунитското мнозинство во Сирија, и всушност ја олесни бегалската криза, која го измени лицето не само на Блискиот Исток, но и на Европа.
И како што се испостави, договорот со Иран, за чие постигнување Обама доброволно ја жртвува американскиот контрола на Медитеранот, не постави почеток на нова ера на регионална умереност и стабилност преку помирување, како предвидуваше Обама.
Тој договор ја ослабна довербата во САД кај нивните одбиени сунитските сојузници. Тоа ја поткопа стратешката позиција на Израел, единствениот стабилен и сигурен регионален сојузник на САД.
Тој го потхрани финансиски и стратешки зголемувањето на влијанието на Иран во регионот. И помагна за развој на нуклеарниот арсенал на Иран. Наместо да ги направи Иранците повеќе смирени, нуклеарната зделка го радикализира уште повеќе режимот. Во средата Реј Такеј напиша во весникот “Вашингтон пост” дека високиот лидер Али Хаменеи сега оформува свој наследник во власта Ибрахим Раиси, фанатик, пред кој Хаменеи изгледа како умерен.
Во понеделникот вчера вечер за прв пат воен авион на израелските ВВС, прелетал над Сирија, и беше стрелано од сириската противвоздушна одбрана. Извори од ВВС изјавија за медиумите дека авионот воопшто не бил во опасност и при пукањето било откриена откако авионот се беше вратил во Израел и доликува за слетување. Фактот дека никој не настрада, се разбира, е смирувачки. Но фактот дека Русија ги зеде на нишан авионите станува јасно дека Путин одлучи да му испрати на Израел многу јасен и заканувачка порака.
Сега тој е заштитник на колонијата на Иран и “Хезболах” на северната граница. Ако Израел одлучи да нанесе одзади удри по цели кои припаѓаат на оваа колонија, Русија нема да стои и да гледа. И доколку САД веќе не се во позиција да ја оспори руската власт во регионот, Израел ќе треба сам да решава за прашањата со Русија. Пред лицето на таков предизвик Израел треба да гледа подалеку од традиционалната доверба во своите воздушни сили. Предизвикот има два дела. Првиот дел е Иран.
Што се однесува до Израел, проблемот со руско-иранското освојување на Сирија не е Путин. Путин не е значално непријателски кон Израел, како и тоа дека биле неговие советски претходници. Тој е опортунист. Обама му даде можност да соработува со Иран, да опстојува руската доминација во Блискиот Исток, и тој тоа го направи. Израел му се закани на Унијата, бидејќи му се заканува Иран, а не Путин.
За да ја неутрализира заканата на Алијансата за сопствена безбедност, Израел треба да ја распадне моќта на Иран, и треба да ја потенцира сопствена. За да се постигнат овие цели, Израел треба да дејствува на две сосема одделни арени.
За да биде ослабен Иран, Израел треба да преземе иницијатива од Корпусот на стражата револуционерен Иран и да не заборави на своите успешни воени односи во минатото со Курдите во Ирак во 1960-те и 1970-те години. Израел треба да распореди воени инструктори надвор од границите, за да работи со други антиирански сили.
Целта на оваа соработка треба да биде да се дестабилизира режимот, со цел да биде соборен. Ова може да потрае. Но треба да се направи. Единствениот начин да се неутрализира заканата емитирана од новата Сирија, е да се промени природата на иранскиот режим, кој ја контролира.
Што се однесува до Русија, Израел треба да докаже дека е сила сам по себе, која Путин треба да ја почитува, а не да биде виден како фушерска марионета на Вашингтон. За таа цел Израел треба да почне со работа по брза експанзија на цивилното присуство на источната граница со Сирија и со Јордан.
Како воздухопловната база на Русија во Сирија ја поткопува воздушната супериорност и зависноста на Израел од воздушни сили, Израел треба да покаже дека нема да биде дезинфенкциран или да се овозможи негова територија да биде загрозена на никаков начин. Со удвојување на цивилното население на Голанската висорамнина за пет години и значително зголемување на населението во долината на реката Јордан, Израел ќе постигне две цели одеднаш. Земјата ќе ја покаже својата независност од САД, без да му наштети на стратешките интереси на САД.
И ќе ја зајакне источната граница против раширената стратешка закана како кон Голанската висорамнина, така и кај нов Јордан со нејзиното население, трансфузија на сириски и ирачки бегалци.
Иронично се појавува нов Блиски Исток, за кој Шимон Перес, фантазираше и нов Блиски Исток. Но за да преживее во вистински нов Блиски Исток, Израел треба да ја закопа верата на Перес, дека мирот се гради, а се смируваат непријателите со него. Светот во кој живееме, има место за сонувачи. Но соништата, отсечени од реалноста, доведуваат до Алепо, а не до мир.