За разлика од калкулантското однесување на претходниците на Заев и Ципрас, кои кокетираа со национализмот во своите општества, македонскиот и грчкиот премиер демонстрираа сосема друг вид политичко однесување. Преземајќи го ризикот за своето политичко опстојување, преку остро конфронтирање со опозициските сили во своите земји тие се согласија да разговараат отворено и чесно во врска со стравовите на своите народи. Заев покажа целосно разбирање за тоа дека името на нашата земја треба да се разликува од името на регионот Македонија и дека придавката македонски што ја употребуваме за нашиот јазик и националност нема да се однесува на хеленскиот период од грчката историја и култура, а Грција покажа разбирање за тоа дека не може да се избрише името Македонија од името на нашата држава и дека со потребното објаснување имаме право нашата националност и јазик да ги нарекуваме македонски.

Голем број луѓе во светот, кои со децении наназад ги гледаа протестите на запалените националистички глави во двете земји, не веруваа дека е можно двајцата храбри премиери да исчекорат понапред од веќе познатата матрица на политичкото однесување на Балканот. Но, тоа се случи и се постигна договор меѓу Грција и Македонија

Оттука, професорот Едвард Џозеф со право пишува во американското списание за надворешна политика „Форин полиси“ дека премиерите на Македонија и Грција, Заев и Ципрас, заслужуваат да бидат номинирани за Нобеловата награда за мир за постигнатиот договор. Тој смета дека договорот создава модел за справување со идентитетските судири кои водат до конфликт, не само на Балканот, туку глобално, како и дека носи зголемена доверба во Европската Унија и целосниот западен проект на Балканот. За антагонистите низ светот заглавени во идентитетски спорови, оценува Џозеф, договорот помеѓу Македонија и Грција, доколку ги преживее политичките предизвици, претставува модел.

Целата колумна на „Независен“ на следниот линк.