Фарса со полн мандат

Недоверба, местенки, заткулисни комбинаторики. Тое се зборовите што како описни беџови стојат прикачени на шинелот од процесот за состав на влада. Низ политичкиот „византиски јазик“, тие прилично јасно ја отсликуваат преговарачката (не)принципиелност.

Дури и без мината што вчера ја фрли Мендух Тачи, надградена со две можности – за експресно и за одложено дејство, видливо е дека процесот се тегави под параванот зад некакви црвени линии, главни и дополнителни заклучоци, стари позиции спакувани во нови игри и ред други процедурални загатки од типот – што е прво, кокошката или јајцето, односно мандат па преговори, или обратно.

Изјавите што стигнаа по средбите на партиските водства со комесарот Хан, покажуваат дека тешко ќе се формира влада без елементарна доверба и без програмска ориентација која ќе покаже дали се стреми кон реформи, но и од што се раководи – од државни интереси или од натамошно ламентирање по принципот „победник со победник“.

Прво, дури и да се сведе исклучиво на последново, факт е дека ДУИ и ВМРО-ДПМНЕ го испочитуваа тој принцип. Први седнаа и преговараа. Но, не се договорија. Тоа ги соочува со фактот дека тој принцип нема никаква употребна вредност, ако формата (победник со победник) сама по себе не гарантира и суштина – согласност околу програмата што заедно треба да ја спроведуваат.

Кај нас само фарсите доживуваат подолг мандат од владите. „Тоалетниот третман“ на договорените обврски влезе во трета година

Од тој аспект, ВМРО-ДПМНЕ нема основа да тврди дека тој принцип не бил испочитуван. Напротив – бил, но во преговорите не добил употребна вредност. Според ДУИ, тоа се случило поради несогласувањето на ВМРО-ДПМНЕ за мандатот на СЈО, а според ВМРО-ДПМНЕ, поради етничките барања. Со тоа, јавноста не доби можност да верува дека пред себе има зрели политички актери кои може да гарантираат излез од кризата, туку се прашува – кој е Минхаузен во оваа епизода?

Второ, ако преговарачите и покрај програмските разлики решат да ја испочитуваат само формата, тоа значи дека партиските програми се целосно небитни. Како ќе ги спроведуваат во иста влада, ако тие немаат ниту еден заеднички именител или содржател? Токму тој паралелизам – секој со својата програма е вовед во федерализација: две партиски влади во една, со две дивергентни политики поврзани со договор исклучиво за поделба на пленот и фотелјите, кој ќе продуцира континуиран паралелизам, а со тоа криза и нестабилност.

Трето, ако ВМРО-ДПМНЕ не формира влада, не може да тврди дека со тоа нема да биде испочитувана волјата на мнозинството. Партијата многу пати покажа дека ваквите жалопојки важат само кога се во прашање нејзините тесни интереси. Последниот пример е кога ВМРО-ДПМНЕ соопшти дека им се придружил советник на ВМРО-НП, со што имаат мнозинството во Советот на Струмица, по што ќе мора се да се смени и да има нови избори.

…

Колумната на Катерина Блажевска во целост прочитајте ја тука